De gelukzaligheid van de runner’s high
Lange tijd dachten wetenschappers dat de runner’s high werd veroorzaakt door endorfine. Deze neurotransmitter wordt aangemaakt in de hypofyse, een klier midden in het hoofd, onder de hersenen. Deze endorfines hechten zich aan de opioïde receptoren in de hersenen en veroorzaken het gelukzalige gevoel.
Wetenschappers ontdekten echter rond 2000 dat endorfine de bloed-hersenbarrière niet kan passeren. Dat betekent dat alleen de endorfine die in de hersenen wordt aangemaakt in de hersenen wordt gebruikt. Bij onderzoeken waarbij hardlopers endorfineblockers kregen, bleken de proefpersonen nog steeds een runner’s high te krijgen.
Het blijkt dat bij lichamelijke inspanning niet alleen endorfines vrijkomen maar vooral endocannabinoïden, met name Anandamide. Dit cannabinoïd wordt ook wel “the bliss molecule” genoemd. De runner’s high blijkt dus te worden veroorzaakt door endocannabinoïden.
Muizen en de runner’s high
Johannes Fuss, een psychiater in het Human Behaviour Laboratory in Hamburg doet onderzoek naar endocannabinoïden als mogelijke oorzaak van de runner’s high. Hij heeft veel onderzoek gedaan op dieren, met name muizen.
De muizen die tredmolens kregen om in te rennen en hun energie kwijt konden bleken na een paar uur minder angstig en minder gevoelig voor pijn dan de muizen die niet actief konden zijn. Ook de muizen die endorfineblockers kregen hadden deze positieve effecten. Maar wanneer de muizen endocannabinoïd-blockers kregen had de beweging geen positief effect.
High door endocannabinoïden
Dr. Fuss is vervolgens gaan testen met 63 menselijke proefpersonen. Ze moesten eerst een serie tests ondergaan om hun fitheid en niveau van onrust of angst te meten. Daarnaast werd er bloed afgenomen.
De helft van de proefpersonen kreeg de endorfineblocker naloxone, de rest kreeg een placebo. Er is op dit moment nog geen endocannabinoïd-blocker die is goedgekeurd voor menselijk gebruik, dus dat deel van de proef met de muizen kon niet gedupliceerd worden.
De proefpersonen moesten allemaal 45 minuten op de loopband op gemiddelde snelheid hardlopen. Na afloop werden ze gevraagd of ze tijden het hardlopen een runner’s high hadden gekregen. De proefpersonen in de groep met de endorfineblockers hadden ook de runner’s high gehad, waarmee werd aangetoond dat de high niet alleen van endorfinen komt. In het bloed van de proefpersonen werden na het hardlopen hoge hoeveelheden endocannabinoïden gevonden.
De runner’s high wordt voor een groot deel veroorzaakt door endocannabinoïden in combinatie met endorfinen. Maar wat ook heel belangrijk lijkt te zijn is de context van het hardlopen. Loop je op een loopband in een afgesloten, naar zweet ruikende sportzaal of in de natuur, met een lekker muziekje op? Ook dat kan invloed hebben op het wel of niet krijgen van een runner’s high.
